Stilte leeft op momenten dat je het mist. Wanneer je op het snikhete Schiphol staat en je iedereen om je heen hoort jammeren over de lange rijen en waar de frustraties met de vliegtuigen opstijgen.
Elk moment is er wel een stilte waarop je wacht. Op weg naar de stilte die je mist in het dagelijks leven. Weg van het geschreeuw, van het gebrom, van het stadsverkeer, weg van die bedrukkende prestatiegedachten. Zoals de dageraad wacht op het moment dat het mag doorschemeren en zich afdoet van haar nachtelijke voorganger. Gewoon stil.
Toch vraag ik me af op welke momenten de Stilte juist wegvalt. We zeggen vaak het valt stil, maar
wanneer valt de stilte weg.
Bij alles wat beweegt en de stilte doorbreekt, misschien. Van iets alledaags zoals een enerverende
voetbalwedstrijd naar een kwetsbare stem die zich laat kennen tegen onrecht en onderdrukking. Het
kippenvel dat je ervaart als iemand je hart grijpt. Het euforisch gevoel als je stiekem iemand leuk
vindt. Zo groot, maar eigenlijk heel klein. Het kind dat buiten speelt bij een overvol
asielzoekerscentrum. Zo klein, maar eigenlijk heel groot.
Gelukkig, leeft de stilte in haar afwezigheid. Voor mij zit het hem in datgene waartegen het zich afzet.
Het moment van het NIET. Als de herfst aanbreekt, de walnoten vallen en de stilte verdwijnt.
Stilte leeft.
Nizar El Manouzi
Nizar is acteur, presentator en maker van de documentaire ‘Haggar’ over zijn neef die zonder verblijfspapieren door Europa zwerft.