Dichter en performer Ishmail Kamara gebruikt zijn poëzie als vorm van therapie voor zichzelf en als inspiratiebron voor anderen. Afgelopen weken begeleidde hij verschillende workshops in het actie-atelier.
“De Pauluskerk is voor mij vaak een spiegel, die laat zien hoe het vroeger voor me was”, vertelt hij. “Ik wist niet wat ik in me had, welke talenten ik bij me droeg. Dat maakte me angstig en passief.”
“De Pauluskerk was zijn eerste verblijfplek in Rotterdam, vertelt Ishmail. Op straat ontdekte hij de poëzie. “De taal helpt me mijn zware rugtas even neer te leggen, poëzie maakt alles makkelijker te dragen. Voor mijzelf, maar ook voor anderen. Ik dicht over de liefde, pijn, de telleurstelling en het lijden van het leven, de bureaucratie en corruptie. Iedereen herkent zich daarin. Iedereen draagt een rugzak met zich mee.”
“Poëzie is een manier om uit te vinden wie je bent, waar je staat. Misschien ben je een kunstenaar, een zakenman, het kan allemaal. Iedereen kan íets. De Pauluskerk probeert mensen ruimte te geven zichzelf te ontdekken. Dat maakt mensen sterker. Ik vind het prachtig daaraan mee te werken, mensen te prikkelen op zoek te gaan, woorden te vinden, zelfvertrouwen, en nieuw perspectief. Ik zelf ben het bewijs dat het kan.”